Als ze de volgende keer, een beetje verlegen, au revoir, naar mij roepen, draai ik een beetje aan mijn snor, en zwaai ik ze uit met een stokbrood in mijn hand terwijl ik vriendelijk hetzelfde terug roep.
Met een zo Frans mogelijk accent, natuurlijk.
Want ik overdrijf niet, als ik zeg dat ik bijna iedere dag voor Franse wordt aangezien.
Het schijnt iets met mijn ‘R’ te maken te hebben.
Fransen daarentegen, horen deze ‘R’ niet.
Toen ik weer eens duidelijk maakte dat ik écht niet Frans was, dit keer aan een Italiaan, had hij het laatste woord: Maar je ‘R’ is wel Frans.
Oke…
Maar goed,
De volgende keer, lieve mensen, als jullie uit jullie comfortzone stappen om mij in mijn mèretaal te begroeten, wil ik best even een française voor jullie zijn hoor.
Au revoir!
Sherita Jager 
Ach, ik word zelfs in Nederland soms voor buitenlandse aangekeken, alleen omdat ik Fries ben. Ik heb alles al gehoord – van Duits tot Amerikaans en van Zuid Afrikaans tot Scandinavisch… Gek, hoe mensen talen/accenten denken te herkennen.
LikeLike
Ohhh hahaha, zo erg! Beetje dom vind ik dat wel hoor!
LikeLike
Ik heb de verklaring: het is geen Franse R, maar een Amstelveense!
LikeLike
Haha, dat zal t zijn. Ik zal het ze de volgende keer vertellen.
LikeLike