Karbonkel gaf mij nachtmerries

Let op: Deze post bevat enge afbeeldingen

Ik vind mij best heel dapper. Ik ben niet snel bang en ik ben ook best stoer. Maar er is één ding waar ik nog steeds niet tegen kan: horror. Ik ben er nooit goed in geweest, en heb het echt vaak geprobeerd. Ik wilde het graag want het is toch verleidelijk: Een spannende boekomslag, of een trailer waar je vage beelden opvangt van mensen die doodsangsten uitslaan. Hoe zal het aflopen..? Maar nee, horror is niet voor mij weggelegd. 

Als kind zijnde sloot ik het boek ‘De heksen van hiernaast’ op in een kast omdat ik bang was dat de heksen eruit zouden komen. En elke keer als ik een enge film had gezien kon ik niet slapen, heel zachtjes riep ik dan ‘mama’ tot ze wakker werd en mij vertelde dat ik aan mooie dingen moest denken. Mijn moeder heeft mij zelfs eens opgehaald op de fiets omdat ik niet meer alleen naar huis durfde te fietsen. Ik was toen al een rebelse en rokende puber.

Ik denk dat al deze ellende is begonnen met het educatief kinderprogramma: Ik Mik Loreland. Generatiegenoten kennen dit programma waarschijnlijk wel, en onlangs ben ik erachter gekomen dat ik niet de enige ben die hier een trauma aan heeft over gehouden. Karakter Karbonkel was een eenogig monstervis –later veranderd naar lelijke trol- die letters uit Letterland stal. ’s Nachts droomde ik dat Karbonkel mij kwam halen. De eenogige vis sleepte zich richting mijn huis, over de donkere weg. Hij was er al bijna.. En dat moesten wij week na week kijken op school. Het is een wonder dat ik nog -een soort van- normaal functioneer.

Ik ben niet de enige, zei ik net. De Facebookpagina Karbonkel gaf mij nachtmerries heeft inmiddels zelfs meer dan 20.000 likes. Dat is toch een geruststelling, ik ben niet de enige bangerik. Ook vind ik het fijn dat HP/De Tijd een klein interview aan Karbonkel heeft gewijd. Hij heeft zelfs zijn excuses aangeboden, maar ik weet niet of ik die kan aanvaarden. Want dat Karbonkel nu nog ergens in een magazijn van de Teleac/NOT ligt vind ik namelijk erg zorgwekkend. Immers, in trailers van horrorfilms die ik nooit kijk, heb ik gezien dat poppen een eigen leven kunnen gaan leiden. Hopelijk vindt hij mij niet hier in Madrid..