De andere kant van Madrid: Crisis

Het blijft een lastige keuze. Wie geef ik iets? Er worden zoveel handen opgehouden, en ik kan ze niet allemaal vullen.

Calle Preciados afdalend, kom ik Aladdin en Jasmine tegen, zwevend op het tapijt. Even verderop speelt een muzikaal trio klassieke stukken. De bekende werkloze man met vijftig kinderen en vier missende benen, hangt even verderop tegen een prullenbak aan. In het bakje voor hem liggen een paar muntjes. Nieuw is de jonge vrouw, die tegen de volgende prullenbak aanhangt, en levenloos voor zich uitkijkt. Wat een treurnis… 

De man vlakbij Puerta del Sol, verkleed als baby, is aandoenlijk en maakt iedereen aan het lachen. Geef ik mijn kleingeld dan toch maar aan hem? Nee, besluit ik. Vele foto’s worden van hem gemaakt, dus hij zal wel genoeg ophalen en bovendien denk ik ook niet dat hij echt dakloos is. Ik besluit om mijn kleingeld aan het muzikale trio te geven. De oude mannen knikken mij dankbaar toe terwijl ze vrolijk doorspelen.

Teruglopend naar huis zie ik dat ik een fout heb gemaakt. Aan het begin van de straat, op de hoek, staat een mevrouw op leeftijd viool te spelen. Met haar ogen dicht speelt ze prachtige melodieën. Zal ze zich inbeelden dat ze in een concertgebouw staat, met honderden toeschouwers die ze weet te raken met haar muziek? Hoe anders zal haar lot kunnen zijn geweest.

Het is moeilijk om te zien dat er zoveel mensen zijn die minder geluk hebben. De crisis tekent Spanje. Er is veel onrust. Wekelijks zijn er felle demonstraties, en op iedere straathoek zit wel iemand te bedelen. Het is moeilijk om te zien, maar ik kan mij niet door iedere dakloze laten raken.

Ik maak mij wel zorgen om de ‘afroman.’ Een rustige, lange man, met omhoogstaand haar. Hij is al in de vijftig, en had de hele zomer zijn donkerblauwe, dikke, gewatteerde jas aan. Maar sinds een paar weken zie ik hem zonder zijn jas, juist nu het kouder is. Zal zijn jas gestolen zijn? En hij is al zo dun.

Maar laatst zag ik hem in zijn bed  -een paar kartonnen dozen naast elkaar, onder het afdak van een vervallen bioscoop- liggen. Hij keek naar de lucht en rookte rustig een sigaretje. Ondanks zijn situatie leek hij gelukkig. Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd. Hij doet mij beseffen dat ik wat vaker dankbaar mag zijn voor wat ik heb. Mijn lot had ook anders kunnen uitpakken.