Selfies, mijn klaagzang

Tuurlijk maak ik selfies. Ik probeer alle poses, en als ik er leuk uitzie staat mijn hele fotorol natuurlijk vol met de meest uiteenlopende poses, lichtinval, haarstijlen en achtergronden. En natuurlijk denk ik wel eens, zal ik….? En tuurlijk kot het ook wel eens zover. Ik snijd de foto bij, verander de belichting een beetje, en dan, op het moment dat ik de foto het wereldwijdeweb wil ingooien om door vriend en vijand bekritiseerd en aanbeden te worden, klik ik op het kruisje. Want waarom zou ik in hemelsnaam een foto van mijzelf op de sociale media plaatsen? En waarom vraag ik mij -schijnbaar als enige op de hele wereld- dit af?

Wil ik echt dat heel de wereld mij ziet, beoordeelt? Stijgt mijn eigenwaarde door de likes en comments? Dat is toch eigenlijk best sneu? Waarom zouden mensen selfies posten? Waarm zou je je eigen zelfbeeld willen laten bepalen en beoordelen door het aantal likes en comments? Wat gebeurt er in het hoofd van die miljoenen mensen die het dag in dag uit doen?

Ik ben een twintiger en ik ben best hip. Ik houd wel van vegetarisch eten, heb Instagram, heb coole schoenen en lak mijn nagels, maar ik begrijp die hele zelfverheerlijkingsvergelijkingscultuur (zelfbedacht woord, hip hè?) niet.
Ik snap het gewoon niet. Ik heb het geprobeerd, maar nee, het is niet mijn ding en ik begrijp ook niet dat anderen dat doen. Onzekerheid zal het niet verhelpen, je krijg misschien een kick van het aantal likes, maar dat is een tijdelijke kick, net als drugs. En drugs zijn niet goed, dat weten we allemaal.

Als iemand echt beeldschoon is, gaat trouwen, of een kunstzinnig selfie heeft gemaakt begrijp ik dat deze op Instagram en Facebook wordt geplaatst. Maar al die miljoenen andere scheve-, duckface-, kijk mij eens-, borsten-, vooral haar-, spierenselfies? Nee. Bespaar het mij alsjeblieft.