Gewoon Helemaal Perfect Zijn

‘Je bent snel, secuur, leergierig en behulpzaam…. Het lastige komt nu, ik moet nog drie verbeterpunten opschrijven..’ Ik werk er nu drie maanden bij mijn nieuwe werk en het gaat erg goed. Ze zijn erg tevreden met mij en ik ben ook blij. Mijn manager en ik moesten erg diep voor nadenken over die drie verbeterpunten.

Denk je wel eens een ogenblik, als je goed bezig bent en iedereen om je heen lacht en zich fijn voelt dankzij jou: Ik ben perfect. Om je dan vervolgens dood de schikken, je het schaamrood op voelt komen want, jeetje, wat een narcist, hoe durf je dat te denken, perfect? Jij?

Maar perfect is toch het ultieme wat je wilt bereiken in het leven, streeft niet iedereen perfectie na? Een perfecte relatie, huis, baan, uiterlijk. Maar als je dus denkt het bereikt te hebben, dan doe je dat af door te zeggen dat het narcistisch en fout is om dat te denken of –stel je eens voor!- het misschien zelfs hardop te zeggen!

Waarom is het zo erg om het toe te geven, dat je perfect bent, of een onderdeel van je leven perfect is? Is dat taboe op jezelf perfect vinden niet wat wat je altijd zal afhouden van perfectie? Zelfcensuur, weet je wel. Maar tegelijkertijd, streven we het toch na. Want we zoeken de leukste partner, het mooiste huis, de beste baan, en we smeren en kleuren en trainen ons rot voor die modellenlook. Maar als we dat dan hebben, mogen we daar niet over nadenken of praten. Alsof perfectie iets vies is. Iets stouts, als SM of plasseks, ‘Ohhhh doe jij aan perfectie? Dat houd je toch voor jezelf.. Hoe durf je dat hardop te zeggen! Schaam je!’

Maar als we dan iemand zien die perfect is, en praat over zijn of haar succes, dan wordt diegene vaak als arrogant bestempeld. Maar noemen we dat niet gewoon jaloezie? Jaloezie en nijd omdat die ander heeft wat jij jezelf ooit ontzegd hebt. Omdat diegene zichzelf wél heeft omarmd.

Laatst las ik op een blog: Kun jij voor de spiegel staan en tegen jezelf zeggen: ik hou van jou?

Probeer het eens, en beloof jezelf meteen dat je voor niets minder dan perfectie gaat. Maak die persoon aan de andere kant van de spiegel trots en ga voor het allerbeste. En als je dat dan hebt bereikt vergeet het dan niet van de daken te schreeuwen. Zo vies is perfectie immers niet.