Blozen in vijftig tinten rood

Ik beken schuld. Het kan eigenlijk echt niet. Een collega noemde het een veredelde boeketreeksroman, en ze heeft gelijk. Ik zou mij ervoor moeten schamen, en gaan blozen in vijftig tinten rood.

Ik ben vijftig tinten grijs aan het lezen -in het Spaans, dat dan weer wel. Ik ben op pagina 114, hoofdstuk zeven en de enige woorden die ik tot nu toe heb geleerd zijn blozen, (en twintig synoniemen daarvan), en stilletjes, verlegen, verbijsterd, opkijken naar en fascineren.

Dat zegt genoeg over de hoofdpersoon en over mij. Zij is stil, beschaamd, verlegen, en welwillend gedominimeerd en onderwezen te worden. Ik niet.

Tot nu toe vind ik dit boek dus ook niet niet interessant, en soms zelfs storend, “hè mens, doe nou niet zo stom, zeg wat je denkt, wees niet zo onderdanig en beschaamd.”

Ik ben hoopvol dat het personage zich ontwikkelt tot een sterkere vrouw, want als meer dan honderd miljoen mensen dit boek hebben gelezen, zou het leuk zijn als de hoofdpersoon tenminste iets van eigenwaarde blijkt te hebben, en wellicht zelfs als bewonderenswaardig figuur kan dienen voor deze honderd miljoen lezers.

Hebben jullie 50 tinten grijs gelezen?