Semana Santa en Overdenkselen

Een uur heb ik hiervoor moeten wachten. Ik dacht dat het sneller zou gaan allemaal. Dat dacht ik dus een uur lang. Naar mijn idee deden ze de helft van de tijd maar alsof ze liepen en waren ze vooral op hun plaats aan het waggelen, net als eendjes. Ik bedoel, hoelang kun je over honderd meter doen?

Ik verveelde mij echt. Ik heb gesprekken afgeluisterd, mijn avondeten bedacht -gebakken zalm met rijst en een groentewrap,- mijn blog bewerkt, en mijn nagellak eraf gekrabd. Ik overwoog nog om ondertussen na te denken over mijn toekomst, terwijl ik naar de hypnotiserende muziek luisterde, maar als ik daar te lang over na zou denken zou ik mijzelf door de barricade heen gooien en mezelf spontaan aan een van de vele houten kruisen vastnagelen -grapje mam-

Toen ik na een uur wachten ook nog eens voor de twintigste keer kinderbilletjes in mijn gezicht kreeg -vader wilde dochterlief ook laten meegenieten van het spektakel, hees haar op zijn nek- gaf ik het op. Nog een laatste foto, en terug door de mensenrij van inmiddels twintig mensen dik, naar huis.
Ik was het zat.

En toen duurde het nog een half uur -in plaats van drie minuten- om naar huis te komen. Ik woon aan de andere kant van de met hekken afgezette weg. De politieman aan wie ik vroeg hoe ik naar huis kon komen adviseerde mij ‘dit heb je niet van mij, maar klim het hek over en ga snel door de stoet heen.’
Dat durfde ik dus niet, dus ben ik omgelopen en ben ik met de metro gegaan. Aaagh.
En dat allemaal voor Lief en Leed in Madrid :-)

In deze collage zie je de menigte, mensen die meelopen en een kruis dragen, mensen die blootsvoets meelopen en kettingen aan hun voeten hebben, de gemaskerde boetelingen en de mooi versierde ‘Paso,’ dat wordt gedragen door mannen. Alles staat in het teken van lijden. 

Hieronder een filmpje met de muziek van de fanfare.