Boodschappen doen in Spanje 1

Als ik er ergens een hekel aan heb, is het wel boodschappen doen. En al helemaal in Spanje. Ik heb het geduld van een engel, maar rijen, maken mij moordlustig. Langzaam werkende mensen ook.

De vorige keer toen ik naar buurtsupermarkt Dia ging, keek de beveiliger (hier in Madrid hebben de supermarkten een beveiliger) mij geïrriteerd aan toen hij mijn plastic tas van een andere supermarkt opmerkte. “De volgende keer je tas afgeven als je binnenkomt, ok?”

Oke. Dus deze keer, bij binnenkomst zoek ik de beveiliger om hem mijn tasje van de groenteboer te laten zien. Hij is nergens te bekennen.

Ik loop door en zie een medewerkster van de supermarkt iets bijvullen, of doen alsof, ofzo. Ik meld haar dat ik wat groente van de groenteboer bij mij heb, en wil doorlopen om snel dat ene dingetje te kopen dat ik nog miste.

“Bij de kassa afgeven,” is haar antwoord.
Ik loop naar de kassa. Ik meld de kassiere dat ik wat groente van de groenteboer bij haar kassa neerzet.

“Daar hebben we kluisjes voor, bij de ingang.”

Zucht.
Zo’n vijf minuten later ben  ik weer terug bij de start.

En juist, precies voor de kluisjes, pakt een oudere vrouw haar boodschappen over. Van het mandje naar haar karretje.
Ik kan er niet bij.
Ik wacht op haar, maar als ze de uien en aardappelen één voor één uit haar mandje pakt om ze in haar karretje te doen, krijg ik een kortsluiting in mijn hoofd.

Ruik maar even lekker aan mijn oksels mevrouw, ik ga namelijk over u heen hangen om mijn groenten -die ze hier toch niet verkopen,- op te bergen, zodat ze zeker weten dat ik ze niet heb gejat.
Eindelijk ben ik klaar om mijn boodschappen te doen.

 

Klik hier voor deel 2