Arme Pa

Gehaast komt hij binnenlopen. “Ik zit hier buiten en ik ben met mijn vader aan het praten, maar ik heb geen beltegoed meer, het is belangrijk, alsjeblieft mag ik de wificode?,” zegt hij terwijl hij zijn telefoon aan mij laat zien. Dat van z´n telefoon en beltegoed geloof ik best, maar dat van z´n pa niet, en het interesseert me ook niet zo eigenlijk.

-Nee sorry. Hier om de hoek is een internetcafe, en iets verderop is een MacDonalds, zij hebben gratis wifi.-

“Uhm, ja maar waarom mag ik niet het wifiwachtwoord? Is dat zo speciaal gezegd ofzo dat het daarom niet mag?”
-Nou, daarom niet. Ik geef het wachtwoord niet aan non-clientes, – bijdehandje.

“Maar ik ben vorig jaar in dit hotel verbleven hè.”

-Oke, wat is je naam dan? Dan kijk ik het even na.-

“Oke, mentira -leugen-,” zegt hij.

En zo snel als hij verscheen, verdwijnt hij ook weer.

Arme pa. Zal hij z´n zoon ooit nog spreken?